ارتشبد فردوست در کتاب ظهور و سقوط سلطنت پهلوى مى نویسد: در راهپیمایى هاى عظیم تاسوعا و عاشوراى سال 1357، شاه سوار هلى کوپتر شده و به آسمان تهران آمد دید همه خیابانهاى تهران مملو از جمعیت مخالف او است ، در همانجا گفت : ((پس فایده ماندن من در مملکت چیست ؟)) تصمیم به فرار گرفت . این است نتیجه اتحاد و بهم فشردگى .
من در تمام عمر سراغ ندارم که مرجع تقلیدى تا این حد در عمق فکر و جان مردم محبوبیت پیدا کند، امام صادق علیه السلام در فرازى از یکى از دعاهایش به خدا چنین عرض مى کند:
(( اللّه م فقّهنى فى الدّین و حبّبنى الى المسلمین ، و اجعل لى لسان صدق فى الاخرین ؛ خدایا اول مرا فقیه و دین شناس گردان ، دوم محبوبیت مرا در قلوب مسلمانان جاى بده ، بعد از مرگ ذکر خیر مرا در میان مردم مستدام بدار )) به راستى امام خمینى مصداق روشن این دعا بود.

این تقدیر خوش یمن برای نظام اسلامی در همان سال های ابتدایی دهه 60، با اقدامات بنیادین تنی چند از افراد اصلی انقلاب من جمله شهید بهشتی، شهید مطهری، علامه مصباح و حتی افراد دیگری چون عبدالکریم سروش رقم خورده و موجبات فروریختن تام و تمام هیمنه پوشالی ایدئولوژی های غرب و شرق در داخل کشور و به تدریج در دیگر کشورهای جهان شد؛ و این اقدامات چیزی نبود جز مباحثه ها و مناظره های علمی و منطقی در فضایی آرام و به دور از هر گونه تشنج و التهاب بر سر موضوعات کلیدی و نقاط تفرق و ضدیت ایدئولوژی های رایج در میان مردم جامعه، همچون مارکسیسم، لیبرالیسم و کمونیسم با نظریه های ناب اسلام.
مباحثاتی که با پرچم آزادی اندیشه و آزادی بیان واقعی، در اندک زمانی پس از وقوع انقلاب از مقام تئوری - که جزء اصول بنیادین این نظام تازه متولد شده نیز به شمار می آمد، خارج شد و با ورود به صحنه عمل بزرگان و مدعیان هر گرایش فکری و اعتقادی متضاد با اسلام را وادار به نشستن در پشت کرسی های آزاد اندیشی نمود و موجبات درهم شکستن تمامی اصول جهان بینی های دنیوی و لائیک و اثبات الهی، کامل و بی نقص بودن تئوری اسلام ناب را فراهم آورد. ادامه مطلب...